«Ο ΛΟΓΟΣ ΣΑΡΞ ΕΓΕΝΕΤΟ»
Έχουμε μέσα μας το έμφυτο χάρισμα, ο λόγος μας να μετακινεί βουνά. Κινούμενοι φυσιολογικά προς τη χρήση του λόγου και βλέποντας το αποτέλεσμα του λόγου στην ύλη, είχαμε τη βεβαιότητα ότι θα κινούσαμε δι’ αυτού, τα πάντα στη ζωή.
Ιστάμενοι στο βάθρο του μεγαλείου μας ως νόμιμοι διαχειριστές ολόκληρης της Κτίσης, με τη βεβαιότητα ότι κατέχουμε τον ορθό λόγο, φορτώσαμε στον εαυτό μας την ευθύνη και την υποχρέωση όχι μόνο να τον διαδώσουμε, αλλά και να τον επιβάλλουμε. Αρχίσαμε να επιβάλλουμε τριγύρω ρόλους και να αναζητούμε συμμαχίες, με τη βεβαιότητα, ότι καθοδηγούμε την ύλη μέσω του λόγου μας, στο θαύμα.
Αυτό, αν και χρεώνεται στην ανθρωπότητα ως πρόσφατη κατάκτηση, στην πραγματικότητα είναι μια πολύ παλιά τακτική, ίσως από την αρχή του χρόνου. Ο άνθρωπος ως εικόνα και ομοίωση Θεού, όντας δομημένος στην αλήθεια «εν αρχή ήν ο Λόγος και ο Λόγος ην προς τον Θεόν και Θεός ην ο Λόγος… Δι’ Αυτού πάντα εγένετο και χωρίς Αυτόν εγένετο ουδέ εν ό γέγονεν», αν και κλήθηκε να διαχειριστεί τη Δημιουργία που του χαρίστηκε μέσα από αυτό το δρόμο (το Λόγο του Θεού), όταν κατανόησε την δυναμική αυτού του χαρίσματος, προσπάθησε να οικειοποιηθεί την αυθεντικότητα του λόγου που του χαρίστηκε και να την χρησιμοποιήσει προς αντικατάσταση του Θεού. Έτσι επήλθε η πτώση.
Η πτώση συμβολίζεται με την κατανάλωση του μήλου της γνώσης του καλού και του κακού. Το μήλο, ως καρπός δομημένος σε κύκλους (πυρήνας, σάρκα, φλούδα), απεικόνισε ακριβώς, τις ιδιότητες του Λόγου. Ο πυρήνας τη δύναμη, η σάρκα την εκδήλωση και ο φλοιός την προστασία.
Ο άνθρωπος όντας με ελεύθερη βούληση, άρα με δυνατότητα επιλογής, αποφασίζει να φάει το μήλο και διαρρηγνύοντας την προστασία-φλοιό, απορροφά την εκδήλωση-σάρκα, με σκοπό να φτάσει στην κατάκτηση της Δύναμης- πυρήνα, που θα τον έκανε Θεό. Αυτό που δεν αντιλήφθηκε, ήταν ότι ο τρόπος που του υποδείχθηκε από το εγώ του να γίνει αυτό, δεν ήταν ορθός. Έτσι έχασε την ευκαιρία της θέωσης και κατέπεσε χαμηλότερα από την ίδια του τη φύση, εισάγοντας τον εαυτό του στην βαριά ύλη, στον κόπο δηλαδή και στον πόνο στη ζωή.
Παρά το δυνατό σοκ, η κατανόηση δεν ήρθε. Η αποτυχία δεν αξιολογήθηκε. Συνεχίζοντας εκτός του παραδείσου-(εκτός της πρόσωπο με πρόσωπο επικοινωνίας με το Θεό), πάνω στο μοτίβο της πτώσης του και εφαρμόζοντάς το ξανά και ξανά κληροδοτώντας τον μη ορθό λόγο στους απογόνους του, καταλήγει στην μέγιστη απομάκρυνση από τον αληθινό του εαυτό. Αιχμαλωτίζεται τόσο άκαμπτα από τον ίδιο του τον λόγο και τόσο μακριά από τη φύση του, που καθίσταται αδύνατη από κάποιο σημείο και μετά, η αυτόβουλη επιστροφή του. Το τραύμα βαθαίνει σταδιακά όλο και περισσότερο, δημιουργώντας ένα δυσγεφύρωτο χάσμα ανάμεσα στον παράδεισο-Όλον που ζούσε και στην κόλαση-Μηδέν, όπου κατέληξε να επιβιώνει. Το χειρότερο ήταν, ότι η εκδήλωση της δύναμης του λόγου του, έχτισε το χάσμα και στις τρεις του υποστάσεις (σώμα-ψυχή-πνεύμα).
Κι εκεί ο Δημιουργός κάνει την υπέρτατη Θυσία, για να ανοίξει μια πόρτα διαφυγής στον τριαδικό άνθρωπο, που σφαδάζει στερημένος από ουσιαστική ζωή: Έρχεται ο ίδιος στη Γη. Ο Υιός-Λόγος ενσαρκώνεται, γεφυρώνοντας το χάσμα με τον ίδιο του τον δισυπόστατο (Θεός-άνθρωπος) εαυτό, προσδοκώντας ο άνθρωπος να αξιοποιήσει τη δυνατότητα και να επιστρέψει στην ορθότητα του Λόγου αυτοβούλως (σέβεται και το αυτεξούσιο που του έδωσε απ’ όταν τον έπλασε), αφαιρώντας έτσι από τη ζωή του τις συνέπειες του μη ορθού του λόγου: τον κόπο και τον πόνο και στις τρεις του υποστάσεις.
Ο Θεός-Λόγος περπατά στη Γη, εκθέτοντας ξεκάθαρα στα ανθρώπινα μάτια το έλλειμμα, που δεν είχε αντιληφθεί ο πεπερασμένος ανθρώπινος νους: την ΑΓΑΠΗ. Ο κάθετος, χωρίς συναίσθημα ανθρώπινος λόγος που δημιουργεί κρίση και εκτοξευόμενος (όπως προς τη μοιχαλίδα) οδηγεί στο θάνατο, βρίσκεται απέναντι στον κάθετο νόμο της Αγάπης που Θεού, που υποδεικνύει στον άνθρωπο να ενεργοποιήσει τη βούλησή του και να ελέγξει τον λόγο-εαυτό του, πριν τον στρέψει προς τα έξω. Ο στρεβλός λόγος που οδήγησε τον άνθρωπο στον ξεπεσμό, ορθοδρομείται από τον ενσαρκωμένο Λόγο του Θεού, με σκοπό να οδηγήσει τον άνθρωπο στην αποκατάσταση, αν και η βούλησή του συναινέσει.
Ο Λόγος έρχεται στον άνθρωπο ενσαρκωμένος, μετέχοντας στην υλική φύση, αλλά ο άνθρωπος όντας κάθετος στον δικό του λόγο, δεν Τον αναγνωρίζει. Το εγώ του όμως, αναγνωρίζει την απειλή της ακύρωσης του λόγου του από τη Θεϊκή παρουσία. Έτσι, αφού δεν μπορεί να τον αγνοήσει, ή να τον απομονώσει ως λόγο και ως άνθρωπο, στρέφεται εναντίον Του με απίστευτη σκληρότητα. Ο ενσαρκωμένος Λόγος οδηγείται στον επαίσχυντο των θανάτων, στο Σταυρό. Η Θεϊκή υπέρβαση εξαγοράζει με αίμα Θεού-Ανθρώπου τον άνθρωπο-θεό και η υιοθεσία εκπληρώνεται στο χρόνο.
Κατά τη σταύρωση η Θεϊκή Αγάπη ξεπερνάει τον ανθρώπινο πόνο και προεικονίζει την επόμενη ευκαιρία του ανθρώπου, αφού ως Θεός, γνωρίζει πώς το χάσμα θα συνεχίσει να διευρύνεται για πολλούς: Το ανάπτυγμα του σώματός του σχηματίζει το τόξο (εγκάρσια θηλυκή φύση λόγος-ρυθμός-δημιουργία) και το βέλος (κάθετη αρσενική φύση νους-ρυθμός-βούληση-εκδήλωση στην ύλη), που θα δώσει την επόμενη ευκαιρία επιστροφής στην Θεϊκή αγκαλιά.
Η Μεγάλη Θυσία, φαίνεται να μην δικαιώνεται απόλυτα. Ο άνθρωπος παίρνει το μήνυμα μεν, αλλά αρνείται να έρθει σ’ επαφή με το συναίσθημά του ώστε να το κατανοήσει. Έτσι προχωρά ακόμη βαθύτερα στο λαγούμι του. Συστρέφοντας γύρω από το εγώ του το ανάπτυγμα του Λόγου στο σταυρό και κλείνοντάς ερμητικά, δημιουργεί κύβο ισχύος (στερεό-6 πλευρές-σταθερότητα) και μέσα σ’ αυτόν επεξεργάζεται τον Λόγο, προσπαθώντας να τον εξανθρωπίσει, να τον επαναδομήσει δηλαδή στην ύλη, με τρόπο που να εξυπηρετήσει τον κάθετο δικό του λόγο, που τον θεωρεί αδιαμφισβήτητη αλήθεια. Ξεπέφτει έτσι, για δεύτερη φορά.
Ακολούθως, καθώς παρατηρεί στην πορεία του χρόνου την αφθονία που απολαμβάνει ως αποτέλεσμα της δύναμης του λόγου του, τυλιγμένου πλέον στο κουφάρι του Θεϊκού Λόγου ως λύκος ντυμένος με προβιά προβάτου, το εγώ του συναρπάζεται. Συνειδητοποιεί πως διαπερνά ευκολότερα έτσι, κάθε αντίσταση νοητική και συναισθηματική των αποδεκτών. Η κάθετη στρεβλότητα του ανθρώπινου λόγου, κρύβει με επιμέλεια και επιδεξιότητα την απάτη της, προσπαθώντας να εισπράξει τα μεγαλύτερα δυνατά οφέλη. Και αξιοποιώντας τις παρατηρήσεις του, βρίσκει τη λύση.
Δομώντας τον κύβο του επί τρία και τοποθετώντας τον στην τριαδικότητα της ύπαρξής του: υλικό-εκδηλωτικό-κόκκινο, ψυχικό-βουλητικό-κίτρινο και πνευματικό-λογικό-μπλε πεδίο, θεωρεί ότι μπορεί να δημιουργήσει μόνος του το θαύμα, αντί να το ζητήσει από τον ενσαρκωμένο Λόγο-Θεό. Πείθεται δηλαδή, ότι το 6-6-6 των κύβων του, μπορεί να λειτουργήσει θαυματουργικά αντί του Χριστού κι έτσι δημιουργεί μέσα του τον Αντι-Χριστό.
Κάνει λοιπόν πάλι, το ίδιο σφάλμα: Λειτουργεί τον κάθετο λόγο του χωρίς το συναίσθημα (αγάπη) και ξεπέφτει εξαιτίας του λόγου του, για τρίτη φορά. Το εγώ του, αποδεικνύεται ισχυρότερο της φύσης του, που είναι εξ’ αγάπης δημιουργική και ο κάθετος λόγος του, προσδοκεί να γίνει δημιουργικός εκ κρίσεως. Έτσι οδηγεί ο ίδιος τον εαυτό του στην κρίση. Και πάλι όμως, εκδύεται την ευθύνη του την κρίσιμη στιγμή και δαιμονοποιεί το 666 των τριών κύβων που ο ίδιος έχει συστρέψει γύρω του, ψευδόμενος στον εαυτό του, ότι ο Αντι-Χριστός είναι μια επιβουλή που έρχεται απ’ έξω, ως έκφραση μιας μισάνθρωπης σκοτεινής ενέργειας-δαίμονα και η κρίση είναι μια τιμωρία που έρχεται από το Θεό (λόγω της παράληψής του να δράσει έμπρακτα εντός του υλικού οικοδομήματος με την ενέργεια της αγάπης) κι όχι από τους νόμους της φύσης. Κι ενώ βλέπει μπροστά του και γύρω του την στρεβλή δημιουργία του λόγου του που προέκυψε λόγω της έλλειψης της αγάπης εντός του, πάλι δεν κατανοεί την αναγκαιότητά Της για να δημιουργήσει το θαύμα, που τόσο έντονα και επίμονα επιθυμεί.
Τι δράμα, αλήθεια!!! Ο παράγοντας Αγάπη διαβάλλεται, διασύρεται, απορρίπτεται ως αδυναμία. Κι όμως, όλες οι διαμάχες, όλοι οι πόλεμοι από καταβολής κόσμου, για την αγάπη γίνονται. Μόνο που ψάχνουμε την εικόνα της αγάπης έξω από μας κι όχι μέσα μας. Γι’ αυτό και την βλέπουμε ανάλογα με το φίλτρο που ντύνει το εγώ μας κάθε στιγμή. Γιατί αν την βρίσκαμε μέσα μας, αυτή η εικόνα θα ήταν ορθή-ξεκάθαρη, γιατί θα ήταν η αγάπη που φύτεψε ο Θεός-Δημιουργός στη φύση μας, ώστε να υπάρξουμε δομημένοι κατ’εικόνα και ομοίωσή Του. Είναι η δική Του Αγάπη, Ορθή, Κάθετη, Ξεκάθαρη, Δημιουργική. Αυτή η Αγάπη που μπορεί να δημιουργεί ελεύθερα πεδία κάθετα, αλλά γλυκά, σαν το νερό που λιώνει τον βράχο αγκαλιάζοντάς τον. Ο βράχος όσο σκληρός, όσο συμπαγής, όσο μεγάλος κι αν είναι, είτε θα λιώσει αργά μέσα στην αγκαλιά του νερού, είτε θα καλυφθεί από αυτήν και θα ζήσει μέσα του, προστατευμένος από τους ανέμους και τις καταιγίδες και ταυτόχρονα ελευθερώνοντας τη θέα.
Θα αρπάξουμε άραγε αυτή την ύστατη στιγμή την δυνατότητα να ορθο-λογίσουμε; Ή θα χάσουμε και την τρίτη και τελευταία μας έξοδο προς την Αλήθεια που θα μας ελευθερώσει; Είμαστε εδώ και πονάμε ακόμη. Γιατί, αλήθεια; Τόσος πόνος, τόση κόπος, τόση πίκρα κι ούτε ένα Σ’ ΑΓΑΠΩ!!!!;
από Γιαννούλα Ρουσοδήμου & Α.Μ.
