Είναι βασικό μας δικαίωμα, αλλά και υποχρέωσή μας να επιλέγουμε τη ζωή μας, ακόμη και σε στιγμές, που φαίνεται ότι δεν έχουμε στην πραγματικότητα τη δυνατότητα επιλογής.
Συνήθως θεωρούμε φυσικό να κινούμαστε στη ζωή, ανάμεσα στο τι πρέπει και στο τι μπορεί να γίνει, παραβλέποντας αυτό που πραγματικά, θέλουμε να γίνει.
Κάνουμε αυτό γιατί πρέπει, άσχετα αν το θέλουμε ή όχι. Κάνουμε το άλλο, γιατί αυτό μπορεί να γίνει, ακόμη κι αν δεν είναι αυτό, που εμείς θέλουμε να γίνει.
Όμως ποιος αποφασίζει για τη ζωή μας τελικά; Ποιος ορίζει τα πρέπει, ποιος τα όρια του μπορώ;
Αν καθίσουμε να σκεφτούμε πραγματικά πόσα πράγματα κάνουμε κάθε μέρα, που μέσα μας δε νιώθουμε ότι θέλουμε, ή ότι είναι ηθικό και δίκαιο για τον εαυτό μας να γίνουν, θα μετρήσουμε άλλους τόσους τρόπους, που κακοποιούμε τον εαυτό μας καθημερινά.
Αν αναλογιστούμε πόσα πράγματα κάνουμε με τρόπους που μας καταπονούν, ή μας στεναχωρούν, ενώ θα μπορούσαμε να δράσουμε με τρόπους που να μας ευχαριστούν, που μας φέρνουν χαρά και ικανοποίηση, πραγματικά θα απογοητευθούμε
Πώς μπορούμε όμως, να αλλάξουμε πάνω σ’ αυτό;
Κατ’ αρχήν, χρειάζεται να αναγνωρίσουμε στον εαυτό μας το δικαίωμα της επιλογής.
Αυτό σημαίνει, ότι θα πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι αξίζουμε να έχουμε επιλογές, αλλά και ότι έχουμε τη φυσική δύναμη να επιλέγουμε τη ζωή μας.
Αν δεν έχουμε πίστη στην αξία μας και στη δύναμή μας, κανείς δεν πρόκειται να μας προσφέρει τη δυνατότητα να επιλέξουμε, για ό,τι μας αφορά.
Αυτή η δυνατότητα δε χαρίζεται σ’ αυτόν τον κόσμο. Αυτή η δυνατότητα, μόνο κερδίζεται.
Τώρα, μπορεί να σκέφτεστε ότι οι συγκυρίες της ζωής, η κακία κάποιων ανθρώπων, η σκληρότητα του κοινωνικού συστήματος, ίσως να μη σας αφήνουν περιθώρια να αναγνωρίσετε στον εαυτό σας κάτι τέτοιο.
«Σίγουρα, δεν μπορείς να ελέγξεις τι έρχεται κατά πάνω σου κάθε στιγμή, μπορείς όμως να ελέγξεις, τι θα αφήσεις να περάσει μέσα σου».
Αυτό που έρχεται καταπάνω σου, θα καθορίσει τη ζωή σου μόνο εφόσον επιτρέψεις να εισέλθει μέσα σου. Και αν μεν είναι ευχάριστο και βελτιώνει τη ζωή σου, καλώς. Αν όμως είναι δυσάρεστο, καθηλωτικό, βαρύ, ή και τραγικό ακόμη, αφήνοντάς το να περάσει μέσα σου μπορεί να σε συντρίψει.
Μπορεί να μπερδέψει, ή να εξουδετερώσει τη σκέψη σου. Μπορεί να ματώσει το συναίσθημά σου. Μπορεί ακόμη, να αρρωστήσει, ή και να σκοτώσει το σώμα σου.
Όπως ξέρετε, κανείς δεν αρρωσταίνει από την χαρά του. Μπορεί να πεθάνει από χαρά, αλλά δεν αρρωσταίνει από χαρά. Όλες σχεδόν οι αρρώστιες, ξεκινούν από δυσάρεστες σκέψεις και συναισθήματα.
Και πότε οι δυσάρεστες σκέψεις και τα συναισθήματα μας αρρωσταίνουν;
Μα, όταν δεν ασκούμε το δικαίωμα επιλογής της στάσης μας, απέναντί τους.
Και γιατί δεν το ασκούμε;
Γιατί δεν πιστεύουμε ότι το έχουμε δικαιωματικά, ή ότι μας αξίζει να το έχουμε.
Ποιός φταίει λοιπόν, που παραιτούμαστε από το δικαίωμά μας να επιλέγουμε τη στάση μας απέναντι στις συγκυρίες;
Η χαμηλή αυτοεκτίμησή μας. Το να μην πιστεύουμε, όχι ότι αξίζουμε πολλά, αλλά ότι αξίζουμε ΤΑ ΠΑΝΤΑ!!!
Και τα αξίζουμε, όχι γιατί κάναμε κάτι καλό, αλλά γιατί είμαστε ολόκληροι, ΤΟ ΚΑΛΟ. Κι αν δεν λειτουργούμε έτσι, μπορούμε να λειτουργήσουμε αν θυμηθούμε ποιοί είμαστε.
Αν θυμηθούμε τη βασική μας σύνθεση. Γιατί αν τη θυμηθούμε, όλα στη ζωή μας θα γίνουν πολύ πιο εύκολα
Ποια είναι αυτή;
Η βασική μας σύνθεση είναι η ΑΓΑΠΗ.
Αν μείνουμε σε πλήρη ταύτιση με τη σύνθεσή μας, αναγνωρίσουμε τη φύση μας δηλαδή, όλα μπορούν να γίνουν ευκολότερα.
Ποια αγάπη; Να δώσουμε αγάπη; Να πάρουμε αγάπη;
Σε κανέναν δεν αρέσει να δίνει. Όλοι λέμε κάποια στιγμή: «Κουράστηκα να δίνω».
Ο.κ. Μια χαρά, κουράστηκες. Αν όμως αγαπούσες τον εαυτό σου, θα κουραζόσουν να τον αγαπάς; Ρωτήστε τον εαυτό σας. Θα κουραζόσασταν ποτέ, να σας αγαπάτε;
Γιατί δεν θα κουραζόσασταν; Γιατί όσο και να σας αγαπήσετε, ποτέ δεν θα είναι αρκετό.
Κι ας πούμε ότι σας αγαπάτε πολύ. Πόσο πολύ σας αγαπάτε; Τόσο, που μπορείτε να αγαπήσετε κι άλλους; Γιατί για να αγαπήσεις άλλους, πρέπει πρώτα να αγαπάς τον εαυτό σου. Να τον αγαπάς τόσο, που να ξεχειλίσει η αγάπη σου σ΄αυτόν και να αρχίσει να ρέει προς τους άλλους.
Αγαπάς τόσο τον εαυτό σου, που να γεμίσεις μέσα σου και να ρέει η αγάπη σου προς τους άλλους;
Μπορεί να ακούγεται κάπως γραφικό, αλλά ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας.
Είπαμε και άλλες φορές ότι το συναίσθημα της αγάπης, μας ανεβάζει δονητικά στα 200+hz. Ακόμη και η ευχαριστία, το χαμηλότερο δονητικά από τα θετικά συναισθήματα, δονείται στα 45hz.
Aν σκεφτούμε ότι τα προβλήματά μας ξεκινάνε από θλίψη, φόβο, δυσαρέσκεια, ενόχληση, υπερηφάνεια, εκνευρισμό, θυμό, υποτίμηση, αίσθηση υπεροχής, οίκτο, μεγαλομανία κι ότι κανένα απ’ αυτά δεν δονείται σε συχνότητα πάνω από 3,1 hz, τι μπορεί να μας βλάψει αν διατηρήσουμε τις δονήσεις μας έστω στα 45hz της ευχαριστίας;
Και δεν χρειάζεται καν, η ευχαριστία να κατευθυνθεί κάπου έξω. Ας ευχαριστούμε τον εαυτό μας μόνο επειδή υπάρχει, όχι απαραίτητα επειδή κάτι σπουδαίο πέτυχε.
Πόσο δύσκολο είναι, να το νοιώσουμε αυτό; Πόσο εύκολο είναι;
Είναι δύσκολο, αν δεν αποδεχθούμε την αξία μας σαν ύπαρξη και μόνο.
Είναι εύκολο, αν σκεφτούμε ότι τον κόσμο τον επηρεάζουμε με αυτό που είμαστε κι όχι με αυτό που κάνουμε.
Το τι κάνουμε, είναι η έκφραση αυτού που είμαστε.
Και αυτό που είμαστε, πριν επηρεάσει τον κόσμο, επηρεάζει εμάς.
Το ζήτημα δεν είναι, πόσο σημαντικοί είμαστε. Το ζήτημα είναι να έχουμε συναίσθηση, του πόσο σημαντικοί είμαστε.
Γιατί αν δεν έχουμε αληθινή συναίσθηση αυτού, δεν θα επιτρέψουμε στον εαυτό μας να επιλέξει τη ζωή του, ακριβώς επειδή αμφιβάλλουμε για το αν αξίζουμε ώστε να διεκδικήσουμε τον έλεγχο της ζωής μας, κάνοντας επιλογές.
Μπορεί τώρα να στεκόμαστε μπροστά σε κάθε συγκυρία κι αν το περιβάλλον μας τη χαρακτηρίσει ως καταστροφή, τη βλέπουμε σαν καταστροφή, αν τη χαρακτηρίσει ευτυχία, τη νομίζουμε κι εμείς ευτυχία, άσχετα αν μέσα μας δεν αισθανόμαστε πραγματικά έτσι.
Τι γίνεται όμως όταν αγαπάμε τον εαυτό μας;
Όταν τον αγαπάμε, αναγνωρίζουμε την αξία του, οπότε τον φροντίζουμε. Δεν τον κακοποιούμε. Θέλουμε να περνάει καλά, να ζει τη ζωή σε όλες της τις διαστάσεις.
Η ψυχή μας ήρθε στη Γη για να απολαύσει την υλική δημιουργία, να δημιουργήσει η ίδια, να χαρεί, να γελάσει, να παίξει, να ονειρευτεί.
Για θυμήσου: Πότε δημιούργησες τελευταία φορά και αγαλλίασες και θράφηκες από θαυμασμό για το δημιούργημά σου; Πότε χάρηκες πραγματικά; Πότε γέλασες με την καρδιά σου; Πότε έπαιξες; Πότε ονειρεύτηκες; Πότε έζησες, τελευταία φορά;
Θυμάσαι;
Αυτή είναι η φυσική σου κατάσταση. Αυτό είναι το φυσιολογικό, για όλους μας σ’ αυτή τη ζωή. Αυτή είναι η κατάσταση υγείας που όλοι λαχταράμε:
Το να γίνουμε αυτό που πραγματικά είμαστε, υπερνικώντας κάθε τι που μας εμποδίζει, ή μας αποπροσανατολίζει απ’ αυτό.
Η επιλογή, είναι πάντα δική μας. Και μπορεί να είναι εύκολη, αρκεί να θυμόμαστε πάντα ποιο είναι το φυσιολογικό.
ΑΓΑΠΗ ⇒ ΑΞΙΑ ⇒ ΕΠΙΛΟΓΗ
Γιαννούλα Ρουσοδήμου
Φαρμακοποιός- Holistic Life Coach
