Μπορεί να φροντίζουμε το σώμα μας με κάθε τρόπο: Να τρώμε υγιεινά, να αθλούμαστε τακτικά, να ζούμε σε ευχάριστο περιβάλλον κι όμως να αρρωσταίνουμε. Τι φταίει;
Όλα τα όντα στη φύση, έχουν την τάση να προχωρούν άμεσα στη θεραπεία των πληγών τους που μπορεί να προήλθαν από τραγικά γεγονότα στη ζωή τους. Θρηνούν όπως κι εμείς την όποια τους απώλεια και μετά από λίγο, προχωρούν τη ζωή τους παρά κάτω. Το ίδιο κάνουν και τα μικρά παιδιά. Αυτό είναι το φυσιολογικό στη ζωή.
Μεγαλώνοντας, όσο ο νους αρχίζει να καταλαμβάνει περισσότερο χώρο στη ζωή μας συγκριτικά με την ψυχή και το πνεύμα μας, η στάση μας αλλάζει. Μπορεί εύκολα να κολλήσουμε σ’ ένα γεγονός, ειδικά αν είναι δυσάρεστο, και στο εξής όλη μας η ζωή μπορεί να περιστρέφεται αποκλειστικά γύρω απ’ αυτό με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, σαν να παύουν να υπάρχει ζωή πέρα απ’ αυτό. Συχνά, ακόμη και μια πικρή κουβέντα μπορεί να μας «καρφωθεί» στο μυαλό, να την πιστέψουμε και να αλλάξουμε τόσο τον εαυτό μας εξ αιτίας της, που να αυτοκαταστραφούμε. Στην έννοια της αυτοκαταστροφής περιλαμβάνεται και η αρρώστια.
Το να «κολλήσουμε», σ’ ένα γεγονός ή μια λέξη που μας πλήγωσε, δεν θα είχε μεγάλες συνέπειες, αν διαρκούσε για λίγο. Το πρόβλημα εμφανίζεται όταν αυτό το «κόλλημα» διαρκεί πολύ. Δημιουργείται τότε μια εσωτερική σύγκρουση, που αν δεν την εκφράσουμε ανοιχτά και δεν τη λύσουμε, μπορεί να γίνει η αρχή πολλών βασανιστικών εμπειριών. Ο Δρ. Ryke Hamer, που μελέτησε πολλούς ασθενείς με καρκίνο και άλλες παθήσεις αναζητώντας τις πραγματικές αιτίες των νόσων, θέτει τις εσωτερικές συγκρούσεις, σαν βασική αιτία που αρρωσταίνουμε και πεθαίνουμε από τις αρρώστιες μας. Ο Δρ. Claude Sabbah, γενίκευσε τις ανακαλύψεις του Δρ. Hamer, αναδεικνύοντας τον μηχανισμό που γίνεται αυτό. Μετά από πολυετείς παρατηρήσεις ασθενών, ανακάλυψε ότι όλα ξεκινούν από το ότι ο εγκέφαλός μας δεν μπορεί να διακρίνει τη διαφορά ανάμεσα σε μια πραγματική και μια φανταστική, ή συμβολική πληροφορία. Έτσι, όλες τις πληροφορίες τις επεξεργάζεται σαν να είναι αληθινές και δίνει εντολές στο σώμα να αντιδράσει ανάλογα.
Κατά βάθος η ψυχή μας ξέρει την αξία μας, το πνεύμα μας επίσης. Ο εγκέφαλός μας όμως, που δεν μπορεί να ξεχωρίσει το πραγματικό από το ψεύτικο, μπορεί να αμφισβητήσει το τι ξέρει η ψυχή ή το πνεύμα για μας. Έτσι, αν π.χ. κάποιος μας κάνει να νοιώσουμε ασήμαντοι, υποτιμώντας μας, μπορεί ο εγκέφαλός μας να το πιστέψει, ειδικά αν επαναληφθεί η απαξίωση, ή αν το πρόσωπο που μας απαξιώνει είναι σημαντικό για μας. Αυτό όμως, αναστατώνει την ψυχή και το πνεύμα που ξέρουν πόσο πολύ αξίζουμε και τότε, δημιουργείται μια εσωτερική σύγκρουση ανάμεσα στον εγκέφαλο που λέει ότι δεν αξίζουμε και στην ψυχή και στο πνεύμα που λένε το αντίθετο. Αυτή η αντιπαράθεση, απομυζά τεράστια ποσά ενέργειας από τον οργανισμό μας για να συντηρηθεί. Αν σ’ αυτή τη φάση, παραβλέψουμε την αδυναμία του εγκεφάλου μας και αφήσουμε τη σύγκρουση να εξελίσσεται μέσα μας, μπορεί σιγά σιγά η ενεργειακή αφαίμαξη που προκαλείται στον οργανισμό μας, να μας οδηγήσει στην αρρώστια και ίσως και στο θάνατο.
Άλλο ένα παράδειγμα της αδυναμίας του εγκεφάλου να διακρίνει το αληθινό από το φανταστικό ή το εικονικό, είναι για παράδειγμα, αν δούμε μπροστά μας ένα ατύχημα. Ο εγκέφαλος θα λάβει την εικόνα και θα ενεργοποιήσει αμέσως μια σειρά φυσιολογικών αντιδράσεων, για να αντιμετωπίσουμε την κρίση. Ανάμεσα στα άλλα, θα διεγερθούν τα επινεφρίδια για να παράγουν περισσότερη αδρεναλίνη (τώρα θα πρέπει να παραμείνουμε σε εγρήγορση), επιταχύνεται ο ρυθμός της καρδιάς (χρειαζόμαστε περισσότερο οξυγόνο στον εγκέφαλο, για να σκεφτούμε με διαύγεια τι θα κάνουμε), το συκώτι, ως βασικός διανομέας της ενέργειας στο σώμα, στέλνει ενέργεια στους μύες (ενδεχομένως να χρειαστεί να σηκώσουμε κάποιον ή κάτι, ή να τρέξουμε) κλπ. Αν καθίσουμε να δούμε μια κινηματογραφική ταινία, αφοσιωθούμε στην υπόθεσή της και ξαφνικά ένα ατύχημα συμβεί εκεί μπροστά στα μάτια μας, ως μέρος της πλοκής του έργου, ο εγκέφαλος μπαίνει ακριβώς στην ίδια διαδικασία. Δεν μπορεί να ξεχωρίσει ότι αυτό είναι μια εικονική, μια ψεύτικη κατάσταση. Βιώνει το ίδιο άγχος, σα να ήταν ένα πραγματικό περιστατικό.
Συνειδητοποιείτε τώρα, πόση ενέργεια καταναλώνουμε με την αναστάτωση που βιώνει το σώμα μας καθημερινά, παρακολουθώντας προγράμματα π.χ. στην τηλεόραση, που δείχνουν βιαιότητες, καταστροφές και άλλα δυσάρεστα γεγονότα; Είναι σαν όλα αυτά τα γεγονότα να μας συμβαίνουν προσωπικά. Και ας μην ξεχνάμε, ότι σ’ αυτά προστίθενται κάθε μέρα και οι πραγματικές αγχωτικές στιγμές και γεγονότα της πραγματικής μας ζωής. Αντιλαμβάνεστε λοιπόν, το επίπεδο της αναστάτωσής μας, να εμπλεκόμαστε καθημερινά και να βιώνουμε τόσο μεγάλη ποικιλία στρεσσογόνων καταστάσεων, τόσες πολλές κρίσεις, με εμπλοκή αμέτρητων διαφορετικών άγνωστών μας προσώπων! Δεν είναι παράξενο, που αυτό έχει σαν αποτέλεσμα σιγά σιγά να εξαντλείται η φυσική μας δύναμη και να μην επαρκεί για να ξεκαθαρίζουμε και να αντιμετωπίζουμε τα πραγματικά μας ζητήματα.
Αλλεπάλληλα σοκ, στρες, μας στερούν τη χαρά της ζωής και κάνουν το σώμα μας να φλερτάρει με την αρρώστια και το θάνατο. Μήπως πρέπει να το αλλάξουμε αυτό; Χωρίς να δράσουμε, τίποτε δε θα διορθωθεί. Σε πρώτη φάση, ας αφαιρέσουμε από την καθημερινότητά μας τις πλαστές σκηνές βίας και δυστυχίας. Είναι υπεραρκετές οι πραγματικές, που καλούμαστε κάθε μέρα να διαχειριστούμε. Έτσι θα εξοικονομήσουμε ενέργεια και χρόνο, για να φροντίσουμε καλύτερα τον εαυτό μας. Κατόπιν θα πρέπει να εντοπίσουμε τις πληγές της ψυχής μας. Από κει αιμορραγεί και χάνεται η δύναμη και η συγκρότηση όχι μόνο της ψυχής αλλά και του σώματός μας. Σ’ αυτό το σημείο ό,τι μας προκαλεί συναισθηματική αναστάτωση θα πρέπει να τακτοποιηθεί. Αν για παράδειγμα, τσακωθήκαμε με κάποιον και είμαστε ακόμη ψυχραμένοι μαζί του, θα πρέπει να βρούμε το κουράγιο να του μιλήσουμε και να ξεκαθαρίσουμε την κατάσταση. Αν δε ζει, θα πρέπει να κάνουμε την διαδικασία νοερώς και να απελευθερώσουμε από μέσα μας το συναίσθημα που μας καταπονεί. Θα ήταν πολύ χρήσιμο, αν βρίσκαμε λίγη ώρα κάθε μέρα, ώστε να λύνουμε μέσα μας τις εκκρεμότητες της ημέρας για να μη συσσωρεύονται και μας βασανίζουν για καιρό. Εντάξει, δεν είναι εύκολο, αλλά είναι πολύ ευεργετικό να γίνεται.
Ένας άλλος παράγοντας, η ψυχική εξάντληση, μπορεί να ευθύνεται πολλές φορές για την ταραχή που βιώνουμε, όταν δυσάρεστες, συχνά κατεπείγουσες καταστάσεις, ξεφυτρώνουν στο δρόμο μας από το πουθενά και μας ξετινάζουν ενεργειακά. Αυτές τις ώρες, που η φυσική μας δύναμη θεωρούμε ότι είναι πολύ μικρή συγκριτικά με τις απαιτήσεις των περιστάσεων, λίγη βοήθεια από πνευματικά όντα, θα λείαινε τις «οξείες γωνίες». Αγγέλους, αγίους, πνευματικούς δασκάλους, ό,τι πνευματικές οντότητες μπορεί να περιέχει η παράδοση με την οποία γαλουχηθήκαμε, μπορούμε να τις επικαλεστούμε. Αμέσως θα τρέξουν να μας συνδράμουν ξεκαθαρίζοντας το μυαλό μας, ώστε να λάβουμε σωστές αποφάσεις και ενισχύοντας την νοητική μας αντοχή, ώστε να αντέξουμε το ενεργειακό βάρος της πρόκλησης που εμφανίστηκε στη ζωή μας, ή με άλλο τρόπο, που θα κρίνουν συμφερότερο για την εξυπηρέτηση του σκοπού και του προγράμματός μας στη Γη.
Αν σας φαίνεται λίγο απατηλή αυτή η πιθανότητα, σας βεβαιώνω ότι έχει αποδειχθεί, πέρα από κάθε αμφισβήτηση. Πάμπολλες φορές, ο φωτογραφικός φακός έχει συλλάβει αγγέλους και άλλους πνευματικούς βοηθούς, σε νοσοκομεία και αλλού, να συμπαραστέκονται στους ανθρώπους που υποφέρουν. Είναι μια πραγματικότητα, ανεξάρτητη από θρησκεία και κουλτούρα. Μη διστάσετε να χρησιμοποιήσετε αυτή τη δυνατότητα όχι μόνο στις δύσκολες στιγμές, αλλά και στις χαρούμενες, εκφράζοντας την ευγνωμοσύνη σας στους πνευματικούς σας βοηθούς, για τις ευλογίες που λαμβάνετε κάθε μέρα.
Η ζωντάνια της επικοινωνία μας με τον πνευματικό κόσμο, είναι βασικό στοιχείο υγείας για το πνεύμα μας. Το πνεύμα δεν μπορεί να συντονιστεί και να προσλάβει υλικές ή ψυχικές τροφές. Χρειάζεται άλλη ενέργεια, πολύ πιο λεπτοφυή για να τραφεί και να αναζωογονηθεί. Η συνήθειά μας να το παραμελούμε όλο και περισσότερο, καθώς μεγαλώνουμε και βουτάμε πιο βαθειά στις φροντίδες της υλικής μας πραγματικότητας, δεν αναιρεί τη φυσική του ανάγκη του για τροφοδοσία, ούτε ακυρώνει τους αρχικούς σκοπούς της παρουσίας του στη Γη. Λίγη συστηματική, πνευματική εργασία, όπως κι αν την εννοεί ο καθένας μας, θα βοηθούσε να επαναπροσδιορίσουμε το στίγμα μας στον κόσμο, και θα ελάφραινε το βάρος της καθημερινότητάς μας.
Δεν χρειάζεται να ωθήσουμε την ψυχή ή το πνεύμα μας στα άκρα, ώστε να θέλουν να ξεφορτωθούν το σώμα μας, αρρωσταίνοντάς το. Δε χρειάζεται καν, να πλησιάσουμε στην αρρώστια, για να αναλάβουμε δράση. Ας επιδιώκουμε όσο είμαστε ακόμη καλά, να εκφράζουμε καθημερινά τις ανάγκες μας, τα συναισθήματά μας, να τολμούμε τις αντιπαραθέσεις, πάντα με σεβασμό στους άλλους, κι όχι να τα θάβουμε όλα μέσα μας, νομίζοντας ότι τα κρύψαμε και άρα, τα εξαφανίσαμε δια παντός. Επίσης, ας μην αφήνουμε το πνεύμα μας πεινασμένο. Η τακτοποίηση των όποιων συναισθηματικών εκκρεμοτήτων έχουμε με τους άλλους, αλλά και η γενναιόδωρη συγχώρεση και καθημερινή επικοινωνία με τον πνευματικό κόσμο, είναι δράσεις που διαφυλάσσουν την υγεία του σώματός μας και οδηγούν σε καλύτερη ποιότητα ζωής.
Γιάννα Ρουσοδήμου
Φαρμακοποιός-Σύμβουλος φυσικής υγείας
